Le murmure d’Eurydice

 

 

Ne crois pas...,

Viens avec moi. N’insiste pas

nous avons tellement cru au corps

entendu sa musique passionnée,

 

 

mais je ne crois pas au plaisir.

La douleur est trop puissante

et l’efface.

                 Le corps

souffre quand il meurt

et qu’il lui échoit de perdre 

sa gloire entière. Laisse-le.

 

 

Le laisser, n’est-ce pas mieux ?

 

 

Ne m’entraîne pas, ne me ramène pas

aux forces de la vie.

La mort qui m’emporta 

fut si cruelle.

                       Viens avec moi.

Tu goûteras au néant, à sa magie.

Ton corps parfait touchera toute l’épaisseur

de l’inexistence.

Tu connaîtras l’oubli comme la pierre,

tu éteindras dan l’immobilité

ta soif de vie.

 

 

Quand on peut aimer la vie à ce point,

à ce point croire en elle,

rien ne console sinon

l’anéantissement infini qu’on nous offre.

 

 

             (Orphée se retournant terrifié ne trouva pas 

Eurydice. Mais on se demande, pourquoi une 

telle mort ?)

 

 

 

Traduit du grec par Michel Volkovitch

in, « Anthologie de la poésie grecque contemporaine, 1945 – 2000 »

Editions Gallimard (Poésie), 2000

 

De la même autrice :

 Imagination du moi / Φαντασία του εγώ (13/04/2023)

Tristesse de la cité / Ηλυπημένη πολιτεία (13/04/2024)

 

Ευρυδίκης ψίθυρος

 

 

Μην πιστεύεις…

 

Μαζί μου να ’ρθεις. Μην επιμένεις

 

στο σώμα πιστέψαμε τόσο πολύ

 

κι ακούσαμε την περίπαθη μουσική του,

 

 

όμως μην πιστεύεις στην ηδονή.

 

Είναι τόσο δυνατή η οδύνη

 

που την αποσβήνει.

 

Το σώμα

 

πονεί όταν πεθαίνει,

 

σαν του λαχαίνει την πλήρη του δόξα

 

να χωριστεί. Να τ’ απαρνηθείς.

 

Καλύτερα είναι να τ’ απαρνηθείς;

 

Μη με σέρνεις, μη με παίρνεις πάλι

 

στη δύναμη της ζωής.

 

Ήταν τόσο δριμύς ο θάνατος

 

που με πήρε.

 

Μαζί μου να ’ρθεις.

 

Θα δοκιμάσεις του μηδενός τη μαγεία.

 

Θ’ αγγίξει το τέλειο σώμα σου

 

την πυκνήν ανυπαρξία.

 

Θα γνωρίσεις τη λίθινη λήθη

 

στη δική μου ακινησία

 

θα σβήσεις τη δίψα σου της ζωής.

 

 

Όταν τόσο μπορείς τη ζωή να λατρεύεις,

 

στη ζωή τόσο όταν πιστεύεις,

 

μονάχα το μηδέν παρηγορεί

 

στην απέραντη συντριβή που σου δίνει.

 

 

(Πετρίτρομος στράφηκε ο Ορφέας και βέβαια δεν βρήκε την Ευρυδίκη…

 

Όμως ρωτιέται κανείς, γιατί πέθανε τέτοιο θάνατο;)

 

 

 

Poème précédent en grec : 

Yorgos Markopoulos / Γιώργος Μαρκόπουλος : Mon père voulait construire une maison / « Ο πατέρας μου έφαγε μια

ζωή για να φτιάξει ένα σπίτι... (23/121/2024)