Heinrich Von Morungen (1150 – 1222) : « Il arrive qu’un homme... » / Von del elben wirt entsehen
12. III
Il arrive qu’un homme soit ensorcelé pour avoir vu les Elfes,
Je suis de même ensorcelé par la vue d’un objet charmant,
par la plus parfaite dame qu’homme aima jamais.
Si elle veut pour cela me haïr,
me faire du mal,
elle a un moyen de se venger.
Qu’elle exauce ma prière. Elle me causera une telle joie
que je mourrai de ravissement.
Elle commande, elle est souveraine
de mon cœur, et plus haute en dignité que moi.
Ah ! que ne puis-je avoir assez de pouvoir sur elle
que je puisse obtenir qu’elle reste auprès de moi, toute à ma dévotion,
trois journées entières,
et aussi quelques nuits.
Je ne risquerais plus de perdre vie et force.
Mais hélas ! elle n’a cure de moi.
L’éclat de ses yeux lumineux m’enflamme
comme le feu enflamme l’amadou bien sec,
et lorsqu’elle me fuit, mon cœur est éteint
tel le feu ardent que l’eau abat.
Et son exaltation joyeuse
et sa beauté, sa valeur
et ces merveilles que sont ses hautes qualités,
c’est ce qui fait mon malheur, et peut-être aussi mon bonheur.
Lorsque le regard de ses yeux clairs se dirige vers moi
de telle sorte qu’il pénètre jusque dans mon cœur,
celui qui s’interposerait alors et me dérangerait,
je lui souhaite de perdre toute gaieté.
Car je suis là comme paralysé
et épie la venue de ma joie
comme les petits oiseaux la naissance du jour.
Quand connaîtrai-je le bonheur ?
Traduit du moyen-haut allemand par
Danielle Buschinger, Marie-Renée Diot
Et Wolfgang Spiewok
In, « Poésie d’amour du Moyen Age allemand »
Union Générale d’Editions (10/18), 1993
Du même auteur :
« Des regards douloureux... » / « Leitlîche blicke... » (11/04/2018)
« Jamais, saisi d’une telle allégresse... » / « In sô hôher swebender wunne ... » (11/04/2019)
« Las !... » / « Owê,.. » (11/04/2021)
« Je crois qu’il n’y a personne... » / « Ich waene, nieman lebe... » (11/04/2022)
« Quelqu’un vit-il la noble dame... » / « Sach ieman die vrouwen... » (11/07/2024)
12. III
Von del elben wirt entsehen vil manic man,
sô bin ich von grôzer liebe entsên
von der besten, die ie dehein mán ze vriunt gewan.
wil aber sî der úmbè mich vên
Und ze unstaten stên,
mac si danne rechen sich
und tuo, des ich si bite. sô vréut si sô sêre mich,
daz mîn lîp vor wunnen muoz zergên.
Sî gebiutet und ist in dem herzen mîn
vrowe und hêrer, danne ich selbe sî.
hei wan muoste ich ir alsô gewaltic sîn,
daz si mir mit triuwen waere bî
Ganzer tage drî
unde eteslîche naht !
sô verlür ich niht den lîp und al die maht.
jâ ist si leider vor mir alze vrî.
Mich enzünder ir vil liehter ougen schîn,
same daz viur den durren zunder tuot,
und ir vremeden krenket mir daz herze mîn
same daz wazzer die vil heize gluot.
Und ir hôher muot
und ir schoene und ir werdecheit
und daz wunder, daz man von ir tugenden seit,
daz wirt mir übel – oder lîhte guot ?
Swenne ir liehten ougen sô verkêren sich,
daz si mir aldur mîn herze sên,
swer dâ enzwischen danne gêt und irret mich,
dem muoze al sîn wunne gar zergên !
Ich muoz vor ir stên
unde warten der vroiden mîn
rehte alsô des tages diu kleinen vogellîn.
wenne sol mir iemer liep geschên ?
Des Minnesangs Frühling.I
Nouvelle édition revue par H.Moser et H. Tervooren.
37ème édition, Stuggart, 1982
Poème précédent en moyen haut -allemand :
Walther von Der Vogelweide : « Quand les fleurs... » / « Sô die bluomen ... » (15/09/2019)
Poème suivant en moyen haut – allemand :
Walther von DerVogelweide: « Une attente pleine de joie... » / « Mich hât ein wünneclîcher wân... » (15/09/2020)