Le monogramme  

 

III

 

Ainsi je parle de toi et de moi

 

Puisque je t’aime et dans l’amour je sais

Entrer comme la Pleine Lune

Pour ton petit pied dans les vastes draps

Je sais effeuiller le jasmin – et j’ai le pouvoir

Lorsque tu t’endors, de souffler et de t’emmener

A travers passages lumineux et secrets portiques marins

Arbres hypnotisés aux araignées scintillantes

 

Les vagues ont entendu dire

Comment tu caresses, comment tu embrasses

Comment tu dis en chuchotant le « quoi » et le « hein »

Tout autour du golfe de la gorge

Toujours nous la lumière et l’ombre

 

Toujours toi la petite étoile et toujours moi le sombre navire

Toujours toi le havre et moi la lanterne de tribord

La berge mouillée et la lueur sur les rames

Tout là-haut la maison aux clématites

Les roses en gerbe, l’eau qui refroidit

Toujours toi la statue en pierre et moi l’ombre qui s’allonge

Toujours toi le volet mi-clos, et moi le vent qui l’ouvre

Car je t’aime et je t’aime

Toujours toi la médaille et moi l’adoration qui la monnaie :

 

Tant la nuit, tant la rumeur dans le vent

Tant la goutte en suspens, tant le silence

Tout autour la mer souveraine

Le dôme étoilé du ciel

Tant pour la plus infime respiration

 

Puisque plus rien d’autre ne me reste

Entre les quatre murs, le plafond, le sol

Je crie par toi et ma voix me revient

J’exhale ton odeur à en effaroucher les hommes

Parce-que le non-éprouvé et ce qui vient d’ailleurs

Les humains ne peuvent l’endurer et il est trop tôt, m’entends-tu

Il est encore tôt dans ce monde mon amour

 

Pour parler de toi et de moi

 

 

Traduit du grec par Angélique Ionatos

In, Odysséas Elytis : « Le soleil sait – Une anthologie vagabonde »

Cheyne éditeur, 2015

Du même auteur :

Six plus un remords pour le ciel (08/10/2015)

Elégie de Grüningen (23/11/2020)

  L’icône / Το εικόνισμα (23/11/2021)

« Je pleure le soleil... » (23/11/2022)

 

Το Μονόγραμμα

 

ΙΙΙ.

Έτσι μιλώ για σένα και για μένα

 

Επειδή σ' αγαπώ και στην αγάπη ξέρω

Να μπαίνω σαν Πανσέληνος

Από παντού, για το μικρό το πόδι σου μες στ' αχανή σεντόνια

Να μαδάω γιασεμιά — κι έχω τη δύναμη

Αποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω

Μες από φεγγερά περάσματα και κρυφές τής θάλασσας στοές

Υπνωτισμένα δέντρα με αράχνες πού ασημίζουνε

 

Ακουστά σ' έχουν τα κύματα

Πώς χαϊδεύεις, πώς φιλάς

Πώς λες ψιθυριστά το «τί» και το «έ»

Τριγύρω στο λαιμό στον όρμο

Πάντα εμείς το φως κι η σκιά

 

Πάντα εσύ τ' αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο

Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά

Το βρεμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά

Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες

Τα δετά τριαντάφυλλα, το νερό πού κρυώνει

Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει

Το γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας πού το ανοίγει εγώ

Επειδή σ' αγαπώ και σ' αγαπώ

Πάντα εσύ το νόμισμα και εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει:

 

Τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο

Τόσο η στάλα στον αέρα, όσο η σιγαλιά

Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική

Καμάρα τ' ουρανού με τ' άστρα

Τόσο η ελάχιστή σου αναπνοή

 

Που πια δεν έχω τίποτε άλλο

Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα

Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου

Να μυρίζω από σένα και ν' αγριεύουν οι άνθρωποι

Επειδή το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο

Δεν τ' αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ' ακούς

Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου

 

Να μιλώ για σένα και για μένα.

 

 

Ποίηση,

Ίκαρος, Αθήνα 2002,

Poème précédent en grec :

Zoé Karèlli / Ζωής Καρέλλης : Imagination du moi / Φαντασία του εγώ (13/04/2023)

Poème suivant en grec :

Michalis Pieris / Μιχάλης Πιερής : Ville marâtre / Μητριά πόλη (28/03/2024)